Het eerstvolgende festival na de double bill van 5 mei is het Hoogte 80 Festival in Arnhem. Op de hoogste bult van deze stad ligt een mooi stuk natuur die voor de gelegenheid is ingericht als festivalterrein. Overal staan mooie uitheemse tenten waarbinnen gegeten en gedronken en muziek en theater plaatsvindt. Opvallend veel ouders met jonge kinderen struinen het terrein af op zoek naar waar schaduw of een vers glas limonade te vinden is. Zoals dat hoort bij evenementen die in de buitenlucht georganiseerd worden is de zon volop aanwezig, wat de organisatie een driedubbele hoeveelheid meer bezoekers oplevert dan verwacht. In een soort van bedoeïentent van het bedrijf www.mooietenten.nl (aanrader!) worden we opgewacht door behulpzame technici die in net zo’n ontspannen toestand verkeren als het publiek. Overal word gechilld op kussentjes op de grond en het lijkt bijna niet uit te maken wat er precies wanneer speelt. Iedereen is chill. Daar hou ik wel van.
Door die “no worries” houding van het publiek is ’t wel weer moeilijker in te schatten hoe tof onze muziek bevonden wordt. Achteraf horen we gelukkig alleen maar positieve signalen en mogen er gelukkig weer wat krabbels op cd’s worden gezet.
Dan breekt juni aan en staat er het DRUKSTE SPEELWEEKEND OOIT voor de deur. Vrijdag de 5e speel ik een solo show op het TU Festival van de Technische Universtieit Delft. Goede vriend en Entertain & Sustain-collega Antonno is hoofdproductie en hij zet mij nog aan paar uur in als stagehand, omdat de gage voor mijn optreden beperkt is. Het leuke aan backstage rondbanjeren is dat je op een aardig informele manier met de artiesten in aanraking komt. Bij gasten als de Jeugd van Tegenwoordig, die toch aardig uit de hoogte lijken te doen, heb je daar niet zo veel aan, maar bij lui als de gasten van De Staat is dat wel zo gezellig. Toevallig ken ik Rocco, de koebel-speler van de band, via vrienden uit Nijmegen. Tijdens Noorderslag liepen we elkaar ook al tegen het lijf en nu was het wederom een goede gelegenheid even ‘hoi’ te zeggen.
Na rockende sets van Mala Vita, JVT, De Staat en Kyteman’s HipHop Orkest op het hoofpodium worden er twee containers op het festivalterrein geopend waar akoestische singer-/songwriter sets worden gespeeld. De containers zijn huiskamerlijk ingericht en vormen een relaxte verademing voor de enigszins beschonken beginnen te worden festivalgangers.
Na een korte nacht op een matje op Antonno’s kamer in Delft stap ik met de gitaar onder de arm op de trein naar Den Haag. Aldaar ontmoet ik mijn band en maken we ons op voor ons aantreden op het Fijn Festival. Op deze fijne warme lentedag is het een fijn vertoeven op het fijn uitversterkte podium. Ook het publiek heeft het naar eigen zeggen erg fijn en zo kan ik me de keuze voor de naam van dit evenement steeds beter voorstellen. De line-up liegt er ook niet om. Na ons komen fijne muziekcollega’s The Opposites en Racoon de fijne toon die reeds door ons gezet is voortzetten.
Fijn meegenieten van dat moois zit er voor mij helaas niet in, want de volgende show wacht alweer. De trein brengt mij naar Leeuwarden alwaar ik een solo showtje doe tijdens een privéaangelegenheid. Ik verzorg muziek tijdens en rondom een heerlijk diner en mag er zelf bovendien nog aan deelnemen. Lekker!
Dag drie van de speelmarathon doet mij met band aanbelanden in Oosterhout. Voor de niet-topografisch onderlegden onder ons; dat ligt vlak boven Breda. Het Parkfeest was daar al zo’n 2 dagen gaande en helaas moest het op deze laatste festivaldag gaan regenen. Wij verontschuldigen ons nog voor het meebrengen van de wolkenpartij die zich boven het plein waar wij spelen verzameld heeft, maar het mag niet baten. De regen valt en jaagt menig bezoeker onder afdak of paraplu. Gelukkig blijven er altijd een aantal die-hards staan die ervoor zorgen dat wij ons niet weggespoeld voelen. Vóór de show kom ik collega Lucky Fonz III, ookwel Otto, weer eens tegen backstage. Hij speelt met zijn nieuwe bezetting na ons en we kletsen even bij over de ontwikkelingen, festivalhits en de taart die hij steevast op zijn catering rider heeft staan. Als muzikant is het alle dagen feest!
Met typische Oosterhoutse kaneelstokken in de mond rennen we na het optreden van het podium af de auto in. De laatste show van het weekend wordt in Wijk aan Zee gespeeld op het Visbak Festival. Om de twee shows op een dag mee te kunnen pakken is er een enorm strakke tijdsplanning gemaakt, waardoor we ons vrijwel nul vertraging kunnen permitteren. Het tijdsverlies blijft gelukkig beperkt, maar eenmaal op de parkeerplaats van het terrein blijken onze spullen nog op een aanhanger van een jeep naar het strand gereden te moeten worden. En wie staan daar ook net uit te laden? Jawel, De Staat. En die hebben nogal wat apparatuur... Al met al beklimmen we met een kwartier vertraging koud het podium en breekt tijdens onze set de avondzon nog een beetje door. Het ijverig wachtende publiek in ontspannen strand-vibe pikt onze flow goed op, wat weer in een aantal verkochte cd’tjes resulteert. Na afloop krijgen we een heerlijk diner op het terras van strandpaviljoen Aloha en kijken uit over de zee. Hoe mooier kun je een festivalweekend afsluiten?
Het jeep-pendel systeem werkt efficient, maar door de grote hoeveelheden gear van verschillende bands niet helemaal op tijd. Zodoende belanden we weer met De Staat op de aanhanger (super gezellig), helpen we hun inladen (vakmanschap met zoveel spul in zo’n klein busje) en ontmoet ik ook frontman Torre even, die onlangs met Elle Bandita en mijn broer Joris achter de knoppen in de studio zat. Met zand en zeewater opgeslurpt in onze schoenen en de zoute wind in ons gezicht zingen wij tezaam: It’s a small world after all...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten