zaterdag 19 september 2009
Format GAVA @ Noorderzon
Een van de meest bijzondere ervaringen afgelopen zomer was de deelname aan het Format GAVA project van het Noorderzon Festival in Groningen. In samenwerking met vormgever El Nore maakte ik een muziek/video voorstelling aan de hand van beelden uit de Groninger Archieven. Uit het archief maakte ik een selectie van beelden van voor 1950 waarbij ik muziek ben gaan maken. Muziek en beeld kwam samen in de muziekkoepel in het Noorderplantsoen in Groningen, waar van 20 tot 30 augustus alles Noorderzon ademt. Twee uitverkochte voorstellingen boden 160 mensen de gelegenheid met koptelefoon op het hoofd deel te nemen aan deze Format GAVA ervaring. Het nadeel van het navertellen is dus dat je er bij had moeten zijn, maar gelukkig hebben we de foto's nog... ;) Met dank aan Marij Kloosterhof
Festivla
Nederland is een festivalland bij uitstek. Van kleinschalige subcultuur evenementen tot de grote namen met internationale allure als Pinkpop en Lowlands, we’ve got it all. Het festivalseizoen lijkt inmiddels geen begin en geen eind meer te kennen, dus vieren we het hele jaar door feest op grasvelden beplant met podia. Waar ik voorheen altijd zelf door de modder (want het blijft Nederland) banjerde om een plekje vooraan bij het podium te bemachtigen, heb ik nu het geluk het festival van de artiesten kant mee te maken. Een ander perspectief, maar nog steeds natte voeten.
Het eerstvolgende festival na de double bill van 5 mei is het Hoogte 80 Festival in Arnhem. Op de hoogste bult van deze stad ligt een mooi stuk natuur die voor de gelegenheid is ingericht als festivalterrein. Overal staan mooie uitheemse tenten waarbinnen gegeten en gedronken en muziek en theater plaatsvindt. Opvallend veel ouders met jonge kinderen struinen het terrein af op zoek naar waar schaduw of een vers glas limonade te vinden is. Zoals dat hoort bij evenementen die in de buitenlucht georganiseerd worden is de zon volop aanwezig, wat de organisatie een driedubbele hoeveelheid meer bezoekers oplevert dan verwacht. In een soort van bedoeïentent van het bedrijf www.mooietenten.nl (aanrader!) worden we opgewacht door behulpzame technici die in net zo’n ontspannen toestand verkeren als het publiek. Overal word gechilld op kussentjes op de grond en het lijkt bijna niet uit te maken wat er precies wanneer speelt. Iedereen is chill. Daar hou ik wel van.
Door die “no worries” houding van het publiek is ’t wel weer moeilijker in te schatten hoe tof onze muziek bevonden wordt. Achteraf horen we gelukkig alleen maar positieve signalen en mogen er gelukkig weer wat krabbels op cd’s worden gezet.
Dan breekt juni aan en staat er het DRUKSTE SPEELWEEKEND OOIT voor de deur. Vrijdag de 5e speel ik een solo show op het TU Festival van de Technische Universtieit Delft. Goede vriend en Entertain & Sustain-collega Antonno is hoofdproductie en hij zet mij nog aan paar uur in als stagehand, omdat de gage voor mijn optreden beperkt is. Het leuke aan backstage rondbanjeren is dat je op een aardig informele manier met de artiesten in aanraking komt. Bij gasten als de Jeugd van Tegenwoordig, die toch aardig uit de hoogte lijken te doen, heb je daar niet zo veel aan, maar bij lui als de gasten van De Staat is dat wel zo gezellig. Toevallig ken ik Rocco, de koebel-speler van de band, via vrienden uit Nijmegen. Tijdens Noorderslag liepen we elkaar ook al tegen het lijf en nu was het wederom een goede gelegenheid even ‘hoi’ te zeggen.
Na rockende sets van Mala Vita, JVT, De Staat en Kyteman’s HipHop Orkest op het hoofpodium worden er twee containers op het festivalterrein geopend waar akoestische singer-/songwriter sets worden gespeeld. De containers zijn huiskamerlijk ingericht en vormen een relaxte verademing voor de enigszins beschonken beginnen te worden festivalgangers.
Na een korte nacht op een matje op Antonno’s kamer in Delft stap ik met de gitaar onder de arm op de trein naar Den Haag. Aldaar ontmoet ik mijn band en maken we ons op voor ons aantreden op het Fijn Festival. Op deze fijne warme lentedag is het een fijn vertoeven op het fijn uitversterkte podium. Ook het publiek heeft het naar eigen zeggen erg fijn en zo kan ik me de keuze voor de naam van dit evenement steeds beter voorstellen. De line-up liegt er ook niet om. Na ons komen fijne muziekcollega’s The Opposites en Racoon de fijne toon die reeds door ons gezet is voortzetten.
Fijn meegenieten van dat moois zit er voor mij helaas niet in, want de volgende show wacht alweer. De trein brengt mij naar Leeuwarden alwaar ik een solo showtje doe tijdens een privéaangelegenheid. Ik verzorg muziek tijdens en rondom een heerlijk diner en mag er zelf bovendien nog aan deelnemen. Lekker!
Dag drie van de speelmarathon doet mij met band aanbelanden in Oosterhout. Voor de niet-topografisch onderlegden onder ons; dat ligt vlak boven Breda. Het Parkfeest was daar al zo’n 2 dagen gaande en helaas moest het op deze laatste festivaldag gaan regenen. Wij verontschuldigen ons nog voor het meebrengen van de wolkenpartij die zich boven het plein waar wij spelen verzameld heeft, maar het mag niet baten. De regen valt en jaagt menig bezoeker onder afdak of paraplu. Gelukkig blijven er altijd een aantal die-hards staan die ervoor zorgen dat wij ons niet weggespoeld voelen. Vóór de show kom ik collega Lucky Fonz III, ookwel Otto, weer eens tegen backstage. Hij speelt met zijn nieuwe bezetting na ons en we kletsen even bij over de ontwikkelingen, festivalhits en de taart die hij steevast op zijn catering rider heeft staan. Als muzikant is het alle dagen feest!
Met typische Oosterhoutse kaneelstokken in de mond rennen we na het optreden van het podium af de auto in. De laatste show van het weekend wordt in Wijk aan Zee gespeeld op het Visbak Festival. Om de twee shows op een dag mee te kunnen pakken is er een enorm strakke tijdsplanning gemaakt, waardoor we ons vrijwel nul vertraging kunnen permitteren. Het tijdsverlies blijft gelukkig beperkt, maar eenmaal op de parkeerplaats van het terrein blijken onze spullen nog op een aanhanger van een jeep naar het strand gereden te moeten worden. En wie staan daar ook net uit te laden? Jawel, De Staat. En die hebben nogal wat apparatuur... Al met al beklimmen we met een kwartier vertraging koud het podium en breekt tijdens onze set de avondzon nog een beetje door. Het ijverig wachtende publiek in ontspannen strand-vibe pikt onze flow goed op, wat weer in een aantal verkochte cd’tjes resulteert. Na afloop krijgen we een heerlijk diner op het terras van strandpaviljoen Aloha en kijken uit over de zee. Hoe mooier kun je een festivalweekend afsluiten?
Het jeep-pendel systeem werkt efficient, maar door de grote hoeveelheden gear van verschillende bands niet helemaal op tijd. Zodoende belanden we weer met De Staat op de aanhanger (super gezellig), helpen we hun inladen (vakmanschap met zoveel spul in zo’n klein busje) en ontmoet ik ook frontman Torre even, die onlangs met Elle Bandita en mijn broer Joris achter de knoppen in de studio zat. Met zand en zeewater opgeslurpt in onze schoenen en de zoute wind in ons gezicht zingen wij tezaam: It’s a small world after all...
Het eerstvolgende festival na de double bill van 5 mei is het Hoogte 80 Festival in Arnhem. Op de hoogste bult van deze stad ligt een mooi stuk natuur die voor de gelegenheid is ingericht als festivalterrein. Overal staan mooie uitheemse tenten waarbinnen gegeten en gedronken en muziek en theater plaatsvindt. Opvallend veel ouders met jonge kinderen struinen het terrein af op zoek naar waar schaduw of een vers glas limonade te vinden is. Zoals dat hoort bij evenementen die in de buitenlucht georganiseerd worden is de zon volop aanwezig, wat de organisatie een driedubbele hoeveelheid meer bezoekers oplevert dan verwacht. In een soort van bedoeïentent van het bedrijf www.mooietenten.nl (aanrader!) worden we opgewacht door behulpzame technici die in net zo’n ontspannen toestand verkeren als het publiek. Overal word gechilld op kussentjes op de grond en het lijkt bijna niet uit te maken wat er precies wanneer speelt. Iedereen is chill. Daar hou ik wel van.
Door die “no worries” houding van het publiek is ’t wel weer moeilijker in te schatten hoe tof onze muziek bevonden wordt. Achteraf horen we gelukkig alleen maar positieve signalen en mogen er gelukkig weer wat krabbels op cd’s worden gezet.
Dan breekt juni aan en staat er het DRUKSTE SPEELWEEKEND OOIT voor de deur. Vrijdag de 5e speel ik een solo show op het TU Festival van de Technische Universtieit Delft. Goede vriend en Entertain & Sustain-collega Antonno is hoofdproductie en hij zet mij nog aan paar uur in als stagehand, omdat de gage voor mijn optreden beperkt is. Het leuke aan backstage rondbanjeren is dat je op een aardig informele manier met de artiesten in aanraking komt. Bij gasten als de Jeugd van Tegenwoordig, die toch aardig uit de hoogte lijken te doen, heb je daar niet zo veel aan, maar bij lui als de gasten van De Staat is dat wel zo gezellig. Toevallig ken ik Rocco, de koebel-speler van de band, via vrienden uit Nijmegen. Tijdens Noorderslag liepen we elkaar ook al tegen het lijf en nu was het wederom een goede gelegenheid even ‘hoi’ te zeggen.
Na rockende sets van Mala Vita, JVT, De Staat en Kyteman’s HipHop Orkest op het hoofpodium worden er twee containers op het festivalterrein geopend waar akoestische singer-/songwriter sets worden gespeeld. De containers zijn huiskamerlijk ingericht en vormen een relaxte verademing voor de enigszins beschonken beginnen te worden festivalgangers.
Na een korte nacht op een matje op Antonno’s kamer in Delft stap ik met de gitaar onder de arm op de trein naar Den Haag. Aldaar ontmoet ik mijn band en maken we ons op voor ons aantreden op het Fijn Festival. Op deze fijne warme lentedag is het een fijn vertoeven op het fijn uitversterkte podium. Ook het publiek heeft het naar eigen zeggen erg fijn en zo kan ik me de keuze voor de naam van dit evenement steeds beter voorstellen. De line-up liegt er ook niet om. Na ons komen fijne muziekcollega’s The Opposites en Racoon de fijne toon die reeds door ons gezet is voortzetten.
Fijn meegenieten van dat moois zit er voor mij helaas niet in, want de volgende show wacht alweer. De trein brengt mij naar Leeuwarden alwaar ik een solo showtje doe tijdens een privéaangelegenheid. Ik verzorg muziek tijdens en rondom een heerlijk diner en mag er zelf bovendien nog aan deelnemen. Lekker!
Dag drie van de speelmarathon doet mij met band aanbelanden in Oosterhout. Voor de niet-topografisch onderlegden onder ons; dat ligt vlak boven Breda. Het Parkfeest was daar al zo’n 2 dagen gaande en helaas moest het op deze laatste festivaldag gaan regenen. Wij verontschuldigen ons nog voor het meebrengen van de wolkenpartij die zich boven het plein waar wij spelen verzameld heeft, maar het mag niet baten. De regen valt en jaagt menig bezoeker onder afdak of paraplu. Gelukkig blijven er altijd een aantal die-hards staan die ervoor zorgen dat wij ons niet weggespoeld voelen. Vóór de show kom ik collega Lucky Fonz III, ookwel Otto, weer eens tegen backstage. Hij speelt met zijn nieuwe bezetting na ons en we kletsen even bij over de ontwikkelingen, festivalhits en de taart die hij steevast op zijn catering rider heeft staan. Als muzikant is het alle dagen feest!
Met typische Oosterhoutse kaneelstokken in de mond rennen we na het optreden van het podium af de auto in. De laatste show van het weekend wordt in Wijk aan Zee gespeeld op het Visbak Festival. Om de twee shows op een dag mee te kunnen pakken is er een enorm strakke tijdsplanning gemaakt, waardoor we ons vrijwel nul vertraging kunnen permitteren. Het tijdsverlies blijft gelukkig beperkt, maar eenmaal op de parkeerplaats van het terrein blijken onze spullen nog op een aanhanger van een jeep naar het strand gereden te moeten worden. En wie staan daar ook net uit te laden? Jawel, De Staat. En die hebben nogal wat apparatuur... Al met al beklimmen we met een kwartier vertraging koud het podium en breekt tijdens onze set de avondzon nog een beetje door. Het ijverig wachtende publiek in ontspannen strand-vibe pikt onze flow goed op, wat weer in een aantal verkochte cd’tjes resulteert. Na afloop krijgen we een heerlijk diner op het terras van strandpaviljoen Aloha en kijken uit over de zee. Hoe mooier kun je een festivalweekend afsluiten?
Het jeep-pendel systeem werkt efficient, maar door de grote hoeveelheden gear van verschillende bands niet helemaal op tijd. Zodoende belanden we weer met De Staat op de aanhanger (super gezellig), helpen we hun inladen (vakmanschap met zoveel spul in zo’n klein busje) en ontmoet ik ook frontman Torre even, die onlangs met Elle Bandita en mijn broer Joris achter de knoppen in de studio zat. Met zand en zeewater opgeslurpt in onze schoenen en de zoute wind in ons gezicht zingen wij tezaam: It’s a small world after all...
zondag 10 mei 2009
Vrijheid
“Vanuit de trein van Utrecht naar Groningen typ ik op een zakelijk witte MacBook een blog.” Alleen die zin al en het feit dat jij em leest geeft aan in wat voor bijzondere tijd we leven. Het klinkt wellicht wat oubollig , maar 50 jaar geleden kon dat nog helemaal niet! En in hoeverre dat nu goed of slecht, geestdodend of creatief, maatschappijverloederend of nieuwe media technisch heel sociaal is, laat ik even in het midden. Voor mij betekent dit moment vrijheid.
En daar ging het afgelopen woensdag ook om. Op 5 mei was heel Nederland weer op de talloze bevrijdingsfestivals door het land te vinden om te vieren dat we vrije mensen zijn. De tweede wereld oorlog staat al jaren niet meer zo centraal, daar zijn we op 4 mei wel bewust van. Voor mij is het een dag waarop je op een positieve manier weer geconfronteerd wordt met dat ik vrij ben om te doen wat mijn hart mij ingeeft.
Zoals muziek maken!
Ik had de eer dit jaar het hoofdpodium van Bevrijdingsfestival Groningen te mogen openen. Vorig jaar was dat nog het Locals Stage, wat qua sfeer trouwens niet onderdoet voor het hoofdpodium, maar we zijn gepromoveerd zullen we maar zeggen. En dat hoofdpodium heeft toch iets magisch... Al is het alleen al de professionele aankondiging van Jakhals Janine Abbring waarna je onder luid gejoel moet rennen om voor het einde van het applaus bij de microfoon te zijn. Zo groot! De afgelopen weken moesten we vaak het podium delen met de 10-koppige band van Boris. Dan sta je hutjemutje op elkaar omdat je je spullen voor die van de Boris band kwijt moet. Nu hadden we bijna verrekijkers nodig om elkaar te zien!
Ondanks het bewolkte weer en de frisse wind die woei hebben we Groningen met een warm gevoel achtergelaten. Het leuke aan spelen voor je thuispubliek is dat je in 1 oogopslag allemaal mensen ziet uit verschillende stukjes uit je leven. Oude shool- / muziekvrienden, ouders van bandleden, mensen van de voetbalvereniging van vroeger en nieuwe fans, vrienden en kennissen van nu. Dat maakt het spelen best spannend en nog mooiere belevenis. Dank jullie voor jullie aanwezigheid! Ook namens de band.
Die zelfde middag hebben we een hoop onbekende mensen in Assen mogen verblijden. Een twee keer zo lange set en een speciale “5 minuten voor vrijheid”-toegift in de vorm van het nieuwe liedje Gotta Have The Love was voldoende om de hartjes van de Assenaren te veroveren.
De dag erop in alle vrij- en blijheid koers gezet naar Hilversum voor het zoveelste 3FM optreden. Een paar week terug ontmoette ik Michiel Veenstra al bij de Serious Talent Awards in de Melkweg Amsterdam. Woensdag waren we live bij hem te gast in het programma Met Michiel. Een onderdeel van het programma was het spelen van een cover die door de luisteraars was uitgekozen door middel van sms en mail. En dat werd The Pretender van de Foo Fighters. Een flinke rocksong en daar stonden we dan met akoestische gitaar, electrische gitaar en contrabas. Check hier het resultaat!
Alle aanwezigen, waaronder een binnenwandelende Eric Corton (die speciaal voor de cover nog wat langer in zijn auto bleef zitten), waren erg onder de indruk en enthousiast! Waaronder wij zelf! Eens kijken of ik het e-mailadres van Dave Grohl ergens kan vinden... :)
En daar ging het afgelopen woensdag ook om. Op 5 mei was heel Nederland weer op de talloze bevrijdingsfestivals door het land te vinden om te vieren dat we vrije mensen zijn. De tweede wereld oorlog staat al jaren niet meer zo centraal, daar zijn we op 4 mei wel bewust van. Voor mij is het een dag waarop je op een positieve manier weer geconfronteerd wordt met dat ik vrij ben om te doen wat mijn hart mij ingeeft.
Zoals muziek maken!
Ik had de eer dit jaar het hoofdpodium van Bevrijdingsfestival Groningen te mogen openen. Vorig jaar was dat nog het Locals Stage, wat qua sfeer trouwens niet onderdoet voor het hoofdpodium, maar we zijn gepromoveerd zullen we maar zeggen. En dat hoofdpodium heeft toch iets magisch... Al is het alleen al de professionele aankondiging van Jakhals Janine Abbring waarna je onder luid gejoel moet rennen om voor het einde van het applaus bij de microfoon te zijn. Zo groot! De afgelopen weken moesten we vaak het podium delen met de 10-koppige band van Boris. Dan sta je hutjemutje op elkaar omdat je je spullen voor die van de Boris band kwijt moet. Nu hadden we bijna verrekijkers nodig om elkaar te zien!
Ondanks het bewolkte weer en de frisse wind die woei hebben we Groningen met een warm gevoel achtergelaten. Het leuke aan spelen voor je thuispubliek is dat je in 1 oogopslag allemaal mensen ziet uit verschillende stukjes uit je leven. Oude shool- / muziekvrienden, ouders van bandleden, mensen van de voetbalvereniging van vroeger en nieuwe fans, vrienden en kennissen van nu. Dat maakt het spelen best spannend en nog mooiere belevenis. Dank jullie voor jullie aanwezigheid! Ook namens de band.
Die zelfde middag hebben we een hoop onbekende mensen in Assen mogen verblijden. Een twee keer zo lange set en een speciale “5 minuten voor vrijheid”-toegift in de vorm van het nieuwe liedje Gotta Have The Love was voldoende om de hartjes van de Assenaren te veroveren.
De dag erop in alle vrij- en blijheid koers gezet naar Hilversum voor het zoveelste 3FM optreden. Een paar week terug ontmoette ik Michiel Veenstra al bij de Serious Talent Awards in de Melkweg Amsterdam. Woensdag waren we live bij hem te gast in het programma Met Michiel. Een onderdeel van het programma was het spelen van een cover die door de luisteraars was uitgekozen door middel van sms en mail. En dat werd The Pretender van de Foo Fighters. Een flinke rocksong en daar stonden we dan met akoestische gitaar, electrische gitaar en contrabas. Check hier het resultaat!
Alle aanwezigen, waaronder een binnenwandelende Eric Corton (die speciaal voor de cover nog wat langer in zijn auto bleef zitten), waren erg onder de indruk en enthousiast! Waaronder wij zelf! Eens kijken of ik het e-mailadres van Dave Grohl ergens kan vinden... :)
vrijdag 17 april 2009
Lente!
Het voorjaar is een feit. Het is nog maar april en we worden bijna dagelijks getrakteerd op stralende weersomstandigheden. Daar word ik blij van!
Waar ik nog meer blij van word lees je hieronder...
Welgeteld drie keer heb ik met mijn band de vorige maand aan mogen kloppen bij de 3fm studio voor een live performance. Achtereenvolgens kon ik Giel Beelen, Annemieke Schollaardt en Gerard Ekdom verblijden met mijn muziek gespeeld door de voltallige band. In combinatie met een klein interviewtje maakten we de blits op de populaire nationale radiozender.
Wat een enorm toffe ervaring! Erg leerzaam ook, want hoe geef je een goed interview, speel je de juiste akkoorden en zing je de juiste noten als je om 7 uur ’s ochtends met maar een paar uur slaap en een flinke reis achter de kiezen in de 3fm studio staat...? Zo dus...
Van donderdag 9 april tot en met zondag 12 april heb ik met mijn band een heus tourtje door Nederland gemaakt. We hadden de eer het voorprogramma te mogen verzorgen voor Boris met zijn nieuwe album en live show. Vorige week zaterdag stonden we al met hem in een vol Hedon Zwolle te rocken, deze week was het de beurt aan het zuiden van het land.
Met een paar uur vertraging door files en een omweg via Utrecht voor het oppikken van manager Martijn arriveren we donderdag chagrijnig in de 013 Tilburg. Geen tijd voor gezeur, opbouwen, line- en soundchecken en dan snel een happie eten voordat Marilot van 013 ons alweer de stagecall komt geven.
De grote zaal van de 013 stroomt vol bij aanvang van onze show. Veel blijde gezichten en deinende hoofdjes zorgen ervoor dat wij ons welkom voelen, met als gevolg dat na de show van Boris er een rij voor onze merchandise stand staat. Met groot plezier zet ik handtekeningen in cd-hoesjes, maak praatjes en poseer voor foto’s met de nieuw geboren fans.
’s Nachts rijden we naar Sittard waar we te gast zijn bij Mark Courage, muzikant en goede vriend van onze drummer Joost van Soest. Ik probeer met mijn geringe web2.0 skills de boel up to date te houden door videoblog 1 en 2 en een heuze huiskamerjamregistratie.
De twee dagen daarna verlopen even, zo niet nog succesvoller dan de donderdag in Tilburg.
De Nieuwe Nor in Heerlen staat afgeladen vol en het hele concert word door de locale omroep Parkstad gefilmd. Er begint langzamerhand een concurrentie spelletje te ontstaan met de merchandise verkopers van Boris. Aan het begin van de avond staan we al flink voor op het aantal verkochte cd’s. Zodra Boris komt signeren halen ze ons natuurlijk weer makkelijk in. Want het is toch ook zo’n lekker ding... ;)
Ook de prachtige verbouwde zaal van Luxor Live in Arnhem is uitverkocht, zo’n 800 Boris fans reageren enthousiast op onze performance.
Achter de schermen wordt er gemoedelijk met de muzikanten van de Boris band gehangen en gekletst. Na’omi Pariama is achtergrondzangeres bij Boris en mijn collega-studente aan de Academie voor Popcultuur. Tof om zo’n bekend gezicht in het werkveld tegen te komen. Boris himself blijkt een ontzettend toffe peer met wie je goed grappen kunt maken.
Doorspekt van overgenomen Limburgs accent, slaaptekort en herinneringen aan volle zalen koersen we zaterdagnacht huiswaarts om zondag voor een mager gevuld Platformtheater in Groningen een benefiet initiatief te steunen. Niet bepaald een slagroomtoef, maar wel wederom een avond die ik op het podium mag doorbrengen. Ik zou dit elke dag wel kunnen doen...
Waar ik nog meer blij van word lees je hieronder...
Welgeteld drie keer heb ik met mijn band de vorige maand aan mogen kloppen bij de 3fm studio voor een live performance. Achtereenvolgens kon ik Giel Beelen, Annemieke Schollaardt en Gerard Ekdom verblijden met mijn muziek gespeeld door de voltallige band. In combinatie met een klein interviewtje maakten we de blits op de populaire nationale radiozender.
Wat een enorm toffe ervaring! Erg leerzaam ook, want hoe geef je een goed interview, speel je de juiste akkoorden en zing je de juiste noten als je om 7 uur ’s ochtends met maar een paar uur slaap en een flinke reis achter de kiezen in de 3fm studio staat...? Zo dus...
Van donderdag 9 april tot en met zondag 12 april heb ik met mijn band een heus tourtje door Nederland gemaakt. We hadden de eer het voorprogramma te mogen verzorgen voor Boris met zijn nieuwe album en live show. Vorige week zaterdag stonden we al met hem in een vol Hedon Zwolle te rocken, deze week was het de beurt aan het zuiden van het land.
Met een paar uur vertraging door files en een omweg via Utrecht voor het oppikken van manager Martijn arriveren we donderdag chagrijnig in de 013 Tilburg. Geen tijd voor gezeur, opbouwen, line- en soundchecken en dan snel een happie eten voordat Marilot van 013 ons alweer de stagecall komt geven.
De grote zaal van de 013 stroomt vol bij aanvang van onze show. Veel blijde gezichten en deinende hoofdjes zorgen ervoor dat wij ons welkom voelen, met als gevolg dat na de show van Boris er een rij voor onze merchandise stand staat. Met groot plezier zet ik handtekeningen in cd-hoesjes, maak praatjes en poseer voor foto’s met de nieuw geboren fans.
’s Nachts rijden we naar Sittard waar we te gast zijn bij Mark Courage, muzikant en goede vriend van onze drummer Joost van Soest. Ik probeer met mijn geringe web2.0 skills de boel up to date te houden door videoblog 1 en 2 en een heuze huiskamerjamregistratie.
De twee dagen daarna verlopen even, zo niet nog succesvoller dan de donderdag in Tilburg.
De Nieuwe Nor in Heerlen staat afgeladen vol en het hele concert word door de locale omroep Parkstad gefilmd. Er begint langzamerhand een concurrentie spelletje te ontstaan met de merchandise verkopers van Boris. Aan het begin van de avond staan we al flink voor op het aantal verkochte cd’s. Zodra Boris komt signeren halen ze ons natuurlijk weer makkelijk in. Want het is toch ook zo’n lekker ding... ;)
Ook de prachtige verbouwde zaal van Luxor Live in Arnhem is uitverkocht, zo’n 800 Boris fans reageren enthousiast op onze performance.
Achter de schermen wordt er gemoedelijk met de muzikanten van de Boris band gehangen en gekletst. Na’omi Pariama is achtergrondzangeres bij Boris en mijn collega-studente aan de Academie voor Popcultuur. Tof om zo’n bekend gezicht in het werkveld tegen te komen. Boris himself blijkt een ontzettend toffe peer met wie je goed grappen kunt maken.
Doorspekt van overgenomen Limburgs accent, slaaptekort en herinneringen aan volle zalen koersen we zaterdagnacht huiswaarts om zondag voor een mager gevuld Platformtheater in Groningen een benefiet initiatief te steunen. Niet bepaald een slagroomtoef, maar wel wederom een avond die ik op het podium mag doorbrengen. Ik zou dit elke dag wel kunnen doen...
dinsdag 3 februari 2009
De vruchten van Eurosonic Noorderslag
Het is februari. De winter op haar hoogtepunt. M'n handschoenen beginnen gaten te vertonen en gelukkig ruik ik de lente al... Tijd om terug te blikken en vooruit te kijken. Zoals je dat tijdens de jaarwisseling doet. Maar toen was ik te druk met oliebollen eten. En met Eurosonic Noorderslag!
Ik had de eer dit jaar maarliefst 3 keer binnen het kader van Eurosonic Noorderslag mijn aantreden te doen.
Donderdag 15 januari begint de dag vroeg met een radio optreden en interview bij radio Noord. Peter Sikkema (de hoofdprogrammeur en initiatiefnemer van ES/NS) is er ook en dat zorgt al met al voor en goeie opwarmer voor het driedaagse festival.
Aan het begin van de avond sta ik met contrabassist Ruurd Jan de Meulder en gitarist Tjidde Hofstra te spelen bij de opening van de popfotografie expositie Popview. Een mooie expositie en enthousiaste reacties. Een cubaanse man, die door taalbeperkingen met handen en voeten uitlegt dat ie mijn muziek geweldig vindt, koopt een cd, waarmee mijn internationale doorbraak weer een stapje dichterbij lijkt ;)
We laten de Noorderlicht Galerie snel achter ons want voor het volgende optreden in Shadrak moet alweer gesoundcheckt worden. Aldaar spelen we die avond een heerlijke show met voltallige band. Vorig jaar stond de Buckshot nog afgeladen vol met lokale fans, nu stond er een halfvolle zaal vol nieuwe en vooral positief verraste gezichten.
De volgende dag sta ik briljant geprogrammeerd in de Coffee Company tussen Room Eleven en Marike Jager. Struikelend over Otto (Lucky Fonz III), contrabassen en koffiedrinkend publiek geven Ruurd, Tjidde en ik een ouderwets plug en play concertje weg. Chaotisch qua logistiek, maar des te succesvoller qua impact. Diezelfde avond wacht ons nog een nieuwjaarsreceptie optreden buiten Eurosonic om, waar ook weer de nodige zieltjes worden gewonnen.
Zaterdag kom ik pas echt toe aan het meepikken van een aantal seminars. Gewapend met een kersverse Eurosonic tas met daarin een stapel cd's en visitekaartjes beproef ik mijn netwerk talenten. En met succes! Jan Douwe Kroeske kende mij al van The Elizabeth Knowhow maar heeft nu ook mijn singer/songwriter plaat aan zijn cd collectie toegevoegd. Eric Corton draait mij al een tijdje, maar kan me tijdens Noorderslag in real life op m'n hart drukken dat ie m'n muziek enorm waardeert. Via zijn collega Tijs van Liemt krijg ik te horen dat ik tot het nieuwe Serious Talent van 3fm word verkozen. Met Lucas van Slegtenhorst, publisher van Chrysalis Music, had ik al enige tijd contact maar kon ik nu ook face to face een gesprek aanknopen en een vervolg afspraak maken. Martijn Crama, was voorheen nog een onbekende naam voor mij, maar mag ik inmiddels mijn 'manager' noemen. Terminologie in het muziekwereldje is relatief. 't Komt erop neer dat Martijn (die ook voor Ruby Q zaken doet en bij muziekplatform Lopend Vuur betrokken is) mij gaat helpen bij het regelen van allerlei zaken rondom mijn muzikale onderneming, waar dat ook nodig moge zijn.
Noorderslag biedt dit jaar een verrassend alternatief en gevarieerd programma waarin voor mij De Staat, The New Earth Group en Kim Janssen & The Major Cities Band de hoogtepunten vormen.
Vooruitblikkend op de komende periode is er van alles in beweging. Wie weet wat de 3FM Serious Talent opnames 8 februari in Starsound Studio te Utrecht teweeg gaan brengen. Verder staan er deze maand een aantal optredens in de randstad waaronder Stukafest in Leiden, Cafe 'Skek in Amsterdam en een songwriters avond in Den Haag.
Ondertussen werk ik met funkrock trio The Elizabeth Knowhow aan een nieuwe EP die erg dik gaat worden en zijn er ook plannen voor een plaat voor electroact Rolodex. 't Belooft een boeiende tijd te worden..
oh... en ik wil afstuderen als het ff kan ;)
Ik had de eer dit jaar maarliefst 3 keer binnen het kader van Eurosonic Noorderslag mijn aantreden te doen.
Donderdag 15 januari begint de dag vroeg met een radio optreden en interview bij radio Noord. Peter Sikkema (de hoofdprogrammeur en initiatiefnemer van ES/NS) is er ook en dat zorgt al met al voor en goeie opwarmer voor het driedaagse festival.
Aan het begin van de avond sta ik met contrabassist Ruurd Jan de Meulder en gitarist Tjidde Hofstra te spelen bij de opening van de popfotografie expositie Popview. Een mooie expositie en enthousiaste reacties. Een cubaanse man, die door taalbeperkingen met handen en voeten uitlegt dat ie mijn muziek geweldig vindt, koopt een cd, waarmee mijn internationale doorbraak weer een stapje dichterbij lijkt ;)
We laten de Noorderlicht Galerie snel achter ons want voor het volgende optreden in Shadrak moet alweer gesoundcheckt worden. Aldaar spelen we die avond een heerlijke show met voltallige band. Vorig jaar stond de Buckshot nog afgeladen vol met lokale fans, nu stond er een halfvolle zaal vol nieuwe en vooral positief verraste gezichten.
De volgende dag sta ik briljant geprogrammeerd in de Coffee Company tussen Room Eleven en Marike Jager. Struikelend over Otto (Lucky Fonz III), contrabassen en koffiedrinkend publiek geven Ruurd, Tjidde en ik een ouderwets plug en play concertje weg. Chaotisch qua logistiek, maar des te succesvoller qua impact. Diezelfde avond wacht ons nog een nieuwjaarsreceptie optreden buiten Eurosonic om, waar ook weer de nodige zieltjes worden gewonnen.
Zaterdag kom ik pas echt toe aan het meepikken van een aantal seminars. Gewapend met een kersverse Eurosonic tas met daarin een stapel cd's en visitekaartjes beproef ik mijn netwerk talenten. En met succes! Jan Douwe Kroeske kende mij al van The Elizabeth Knowhow maar heeft nu ook mijn singer/songwriter plaat aan zijn cd collectie toegevoegd. Eric Corton draait mij al een tijdje, maar kan me tijdens Noorderslag in real life op m'n hart drukken dat ie m'n muziek enorm waardeert. Via zijn collega Tijs van Liemt krijg ik te horen dat ik tot het nieuwe Serious Talent van 3fm word verkozen. Met Lucas van Slegtenhorst, publisher van Chrysalis Music, had ik al enige tijd contact maar kon ik nu ook face to face een gesprek aanknopen en een vervolg afspraak maken. Martijn Crama, was voorheen nog een onbekende naam voor mij, maar mag ik inmiddels mijn 'manager' noemen. Terminologie in het muziekwereldje is relatief. 't Komt erop neer dat Martijn (die ook voor Ruby Q zaken doet en bij muziekplatform Lopend Vuur betrokken is) mij gaat helpen bij het regelen van allerlei zaken rondom mijn muzikale onderneming, waar dat ook nodig moge zijn.
Noorderslag biedt dit jaar een verrassend alternatief en gevarieerd programma waarin voor mij De Staat, The New Earth Group en Kim Janssen & The Major Cities Band de hoogtepunten vormen.
Vooruitblikkend op de komende periode is er van alles in beweging. Wie weet wat de 3FM Serious Talent opnames 8 februari in Starsound Studio te Utrecht teweeg gaan brengen. Verder staan er deze maand een aantal optredens in de randstad waaronder Stukafest in Leiden, Cafe 'Skek in Amsterdam en een songwriters avond in Den Haag.
Ondertussen werk ik met funkrock trio The Elizabeth Knowhow aan een nieuwe EP die erg dik gaat worden en zijn er ook plannen voor een plaat voor electroact Rolodex. 't Belooft een boeiende tijd te worden..
oh... en ik wil afstuderen als het ff kan ;)
maandag 15 december 2008
Grote Prijs
Afgelopen zaterdag was het zo ver: de finale van de Grote Prijs van Nederland was daar. Niet zomaar een gelegenheid en niet zomaar een zaal. De muzikale groten der aarde hebben hun zweetdruppels doen neerdalen, hun gitaarhalzen doen breken en hun longen uit hun lijf gezongen op de planken van Paradiso. Aan mij de eer om in hun voetsporen te treden.
Uit voorzorg was ik vrijdagavond al richting Utrecht vertrokken om eventuele vetragingen in het verkeer voor te zijn. Alsnog begon de dag vroeg, want er moest al om 11:00 gesoundcheckt worden. In de catacomben van Paradiso ontmoet ik de andere deelnemers. Onderling is er geen schijntje competitie te ontdekken en wordt er gemoedelijk gelachen over slapeloze nachten en kriebels in buiken. Vooral met kleedkamer genoot Peter (aka The Woodwards) is het altijd een aangenaam vertoeven.
Met het schrijven van een jingle voor de GPNL heb ik een bus gewonnen om 40 fans vanuit Groningen naar Amsterdam en terug te vervoeren. Het gezelschap in 'schoolreis' gemoedstoestand betreedt, compleet in Florian Wolff T-shirt gehuld, de zaal en bakent direct haar territorium af.
Terwijl de andere 5 finalisten Fabiana Dammers, The Woodwards, Robin Block, Miss.Ippi en Long Conversations & The Closet Orchestra een voor een de zaal in vervoering brengen, hang ik in en rond de kleedkamer. Van zenuwen heb ik nooit zo'n last, maar in dit geval moet ik me toch op een kleine yogasessie beroepen om mijn hoofd koel te houden.
Als laatste van de middag betreed ik het podium. Het publiek is fantastisch. Ik heb me werkelijk nog nooit zo positief ontvangen gevoeld als daar in Paradiso voor een bomvolle zaal. 20 minuten is kort, veel te kort, voor zo'n fijne plek. Toch is elke seconde een feest.
De opener Two Times rolt er lekker in, al is het even slikken om in je uppie voor zo'n volle zaal te staan. Heavy Colours wordt begeleidt door vaste bandgenoten Joost van Soest op cajon, Ruurd-Jan de Meulder op contrabas en zang en Tjidde Hofstra op electrisch gitaar. Even vloeiend verloopt The Best Girl waarin Tjidde naar de banjo grijpt en ik het publiek zo ver krijg om als beatcreator te functioneren. Applaus voor jezelf! Met Being With You laten we Paradiso op haar grondvesten schudden. De reactie uit de zaal bij de groovende bridge is zalig!
Het slot van de show gaat gepaard met een klein experiment. Thuis heb ik een fiets doormidden geflekst en in combinatie met een microfoon statief tot "human powered light/mic-stand" omgetoverd. Op mijn verzoek ging al het licht in de zaal uit en draaide Tjidde aan de trappers, waardoor enkel mijn gezicht minimaal werd verlicht. Niet alleen sferisch sterk, maar ook nog energiezuinig!
De prijsuitreiking die, net als de rest van middag, door voormalig GPNL winnaar Lucky Fonz III werd gepresenteerd, was erg spannend. Fonz rekte de uitslag dermate lang dat het publiek e ruiteindelijk om moest schreeuwen. Fabiana Dammers won zowel de Grote Prijs als de publieksprijs en Robin Block kreeg de muzikantenprijs.
De teleurstelling kan ik niet ontkennen, maar uiteindelijk liepen we met een opgeheven hoofd de deur uit. Daar wachtte een bus vol fans die ondanks dezelfde teleurstelling een prachtige dag hadden gehad. Aan hen en allen die dit lezen: Ontzettend bedankt voor de support! Jullie steun en geloof betekent veel voor me.
Nu is het maandag, het begin van een nieuwe week. Vol goede hoop op nieuwe mooie dingen. Eurosonic, here we come!
Check binnenkort de registratie van de finale van de GPNL op www.fabchannel.com
Alvast een voorproefje:
Alvast een voorproefje:
vrijdag 5 december 2008
Recensies op een Rij
Nu ook de recensies van FRET, Musicmaker en OOR over 'Catching Up, Standing Still':
Eerdere recensies:
PLATOMANIA:
Geboren Groninger Florian Wolff staat in de finale van de Grote Prijs van Nederland in de categorie Singer/Songwriter. Pas 23 heeft hij al een rijk muzikaal leven achter zich. Hij speelde bas bij hiphopper Grootmeester Jan en is zanger en bassist van de funk-rockband The Elizabeth Knowhow. Zijn solo-debuut brengt hij in eigen beheer uit in een milieubewust geproduceerd en bewust sober gehouden hoesje, maar het zal toch niet lang meer duren, tot het grote publiek hem gaat ontdekken. Op dit album, dat zijn broer en toetsenist Joris Wolff produceerde, speelt hij samen met een goed ingespeelde band waarin Thomas Azier,Joost van Soest, Ruurd Jan de Meulder en Tjidde Hofstra plaatshebben zeer relaxte popmuziek. Het funky geluid zit ergens tussen Jamiroquai, Jack Johnson en Eagle-Eye Cherry in en luistert zeer aangenaam weg, de composities zitten doortimmerd in elkaar en het is een mooi klinkend product geworden, vrolijk zonder oppervlakkig te zijn, tijdloos en beschouwend. De cd is te bestellen via de website en is de twaalf euro waard. Al was het alleen maar om te laten zien, dat je het eens bent met deze idealistische zanger, die hoopt dat hij met zijn goede en milieuvriendelijke initiatief een voorbeeld kan geven, dat anderen zullen volgen. Laten we zorgen dat het geen druppel op een gloeiende plaat blijft.
Erik Mundt
----
NIEUWE GELUIDEN
Catching Up, Standing Still presenteert Florian Wolff op overtuigende wijze. Zijn songschrijverschap en performance zijn doelgericht en zelfverzekerd. Daardoor komt de hem eigen fusion stijl bijzonder goed uit de verf. Hij combineert jazz met een bluesy swing in krachtige harmonische samenkomsten op creatieve gitaarpartijen. Er zijn retro elementen te vinden in stemvervormers, het gebruik van de hammond en de funky groove van de bas. Het vleugje zoet dat pop dient te hebben wordt gebracht met een knipoog. De invloeden vloeien moeiteloos samen, waarbij het geluid fijn toegankelijk is gebleven en het cliché vermeden wordt. Alles is perfectionistisch uitgevoerd, wat goed te horen is op de prima verzorgde opnames. Het album heeft een warme, diepe sound en er heerst een lekkere ontspannen sfeer. Florian heeft een plezierig donker timbre in de stem met een licht zweempje Amerikaanse scherpte, die in de verte doet denken aan Luke Reynolds. Het americana element is verder slechts spaarzaam aanwezig in de banjo en mandoline. Door zijn heldere dictie zijn alle teksten goed te verstaan, waardoor gelukkig opvalt dat deze meer dan eens een doordachte boodschap hebben. Florian dingt volledig terecht mee naar de Grote Prijs van Nederland.
Benjamin Vis
FRET:
Florian Wolff – Catching Up, Standing Still
Wie het werk van Jack Johnson weet te waarderen moet zeker zijn oor eens te luisteren leggen bij dit opmerkelijke debuutalbum. Zeker opmerkelijk, want de finalist van de Grote Prijs, weet op zijn debuutalbum direct de ‘grootmeester’ naar de kroon te steken. Wolff brengt zijn laidback pop met meer variatie, lef en muzikale genialiteit dan Johnson en dat resulteert in een schitterende schijf. Catching Up, Standing Still heeft internationale allure en verdient de schijnwerpers van de grote labels en dus ook van het grote publiek.
Ferenc Koolen
-----
MUSICMAKER
Catching Up, Standing Still (eigen beheer)
Pop, rock, singer/songwriter
Eerlijk is eerlijk, je zou niet zeggen dat hier een jonge student aan de Academie voor Popcultuur in de Friese hoofdstad aan het werk is. De uitgekiende jazzy arrangementen van de eigen liedjes en het relaxte naar John Mayer neigende stemgeluid klinken namelijk verdomd volwassen. Geen wonder dat Florian Wolff in de race is voor De Grote Prijs Van Nederland. Het talent druipt er aan alle kanten af. Wolff kan lekker funky klinken (Just Another Song), maar zijn grote kracht ligt toch in uiterst ontspannen popliedjes en toevallig staat dit album daar bol van. De uit Groningen afkomstige muzikant maakt deel uit van de funkrockformatie The Elizabeth Knowhow, maar dit album laat horen dat hij eigenlijk veel beter op z’n plaats is als soloartiest. Wolff heeft trouwens ook niet zoveel andere muzikanten nodig, want op Catching Up, Standing Still bespeelt hij het gros van de instrumenten zelf, variërend van gitaar en bas tot banjo en mandoline. Kortom, een ventje om goed in de gaten houden.
Harry de Jong
----
Florian Wolff – Catching Up, Standing Still
Wie het werk van Jack Johnson weet te waarderen moet zeker zijn oor eens te luisteren leggen bij dit opmerkelijke debuutalbum. Zeker opmerkelijk, want de finalist van de Grote Prijs, weet op zijn debuutalbum direct de ‘grootmeester’ naar de kroon te steken. Wolff brengt zijn laidback pop met meer variatie, lef en muzikale genialiteit dan Johnson en dat resulteert in een schitterende schijf. Catching Up, Standing Still heeft internationale allure en verdient de schijnwerpers van de grote labels en dus ook van het grote publiek.
Ferenc Koolen
-----
MUSICMAKER
Catching Up, Standing Still (eigen beheer)
Pop, rock, singer/songwriter
Eerlijk is eerlijk, je zou niet zeggen dat hier een jonge student aan de Academie voor Popcultuur in de Friese hoofdstad aan het werk is. De uitgekiende jazzy arrangementen van de eigen liedjes en het relaxte naar John Mayer neigende stemgeluid klinken namelijk verdomd volwassen. Geen wonder dat Florian Wolff in de race is voor De Grote Prijs Van Nederland. Het talent druipt er aan alle kanten af. Wolff kan lekker funky klinken (Just Another Song), maar zijn grote kracht ligt toch in uiterst ontspannen popliedjes en toevallig staat dit album daar bol van. De uit Groningen afkomstige muzikant maakt deel uit van de funkrockformatie The Elizabeth Knowhow, maar dit album laat horen dat hij eigenlijk veel beter op z’n plaats is als soloartiest. Wolff heeft trouwens ook niet zoveel andere muzikanten nodig, want op Catching Up, Standing Still bespeelt hij het gros van de instrumenten zelf, variërend van gitaar en bas tot banjo en mandoline. Kortom, een ventje om goed in de gaten houden.
Harry de Jong
----
OOR - Rianne van der Molen
Met Florian Wolff heeft Nederland zijn eigen Jack Johnson. De Groninger is geen copycat van de surfboy, maar heeft eenzelfde soort nonchalance om zich heen hangen. De popliedjes die hij maakt liggen gemakkelijk in het oor en zijn geschikt voor een breed publiek. Doe je ogen dicht en een knapperend kampvuur op een warm idyllisch strandje lijkt dichtbij. Zijn warme arrangementen zorgen dan ook voor een paar prachtige liedjes, maar saaiheid ligt op de loer. Bij zijn optreden tijdens de halve finale singer-songwriter van de Grote Prijs van Nederland viel dat ook al op. Want hoewel Florian mooi zingt en een leuke podiumpresentatie heeft, klonk het soms wat eentonig. Ondanks dat won hij glansrijk de juryprijs en staat hij in de finale van de Grote Prijs. Bij het ter perse gaan van deze OOR is nog onbekend of hij in de finale in Paradiso opnieuw de jury in heeft weten te pakken. Duidelijk is dat Florian Wolff veel talent heeft, maar in het vervolg iets creatiever mag zijn.
----
Eerdere recensies:
PLATOMANIA:
Geboren Groninger Florian Wolff staat in de finale van de Grote Prijs van Nederland in de categorie Singer/Songwriter. Pas 23 heeft hij al een rijk muzikaal leven achter zich. Hij speelde bas bij hiphopper Grootmeester Jan en is zanger en bassist van de funk-rockband The Elizabeth Knowhow. Zijn solo-debuut brengt hij in eigen beheer uit in een milieubewust geproduceerd en bewust sober gehouden hoesje, maar het zal toch niet lang meer duren, tot het grote publiek hem gaat ontdekken. Op dit album, dat zijn broer en toetsenist Joris Wolff produceerde, speelt hij samen met een goed ingespeelde band waarin Thomas Azier,Joost van Soest, Ruurd Jan de Meulder en Tjidde Hofstra plaatshebben zeer relaxte popmuziek. Het funky geluid zit ergens tussen Jamiroquai, Jack Johnson en Eagle-Eye Cherry in en luistert zeer aangenaam weg, de composities zitten doortimmerd in elkaar en het is een mooi klinkend product geworden, vrolijk zonder oppervlakkig te zijn, tijdloos en beschouwend. De cd is te bestellen via de website en is de twaalf euro waard. Al was het alleen maar om te laten zien, dat je het eens bent met deze idealistische zanger, die hoopt dat hij met zijn goede en milieuvriendelijke initiatief een voorbeeld kan geven, dat anderen zullen volgen. Laten we zorgen dat het geen druppel op een gloeiende plaat blijft.
Erik Mundt
----
NIEUWE GELUIDEN
Catching Up, Standing Still presenteert Florian Wolff op overtuigende wijze. Zijn songschrijverschap en performance zijn doelgericht en zelfverzekerd. Daardoor komt de hem eigen fusion stijl bijzonder goed uit de verf. Hij combineert jazz met een bluesy swing in krachtige harmonische samenkomsten op creatieve gitaarpartijen. Er zijn retro elementen te vinden in stemvervormers, het gebruik van de hammond en de funky groove van de bas. Het vleugje zoet dat pop dient te hebben wordt gebracht met een knipoog. De invloeden vloeien moeiteloos samen, waarbij het geluid fijn toegankelijk is gebleven en het cliché vermeden wordt. Alles is perfectionistisch uitgevoerd, wat goed te horen is op de prima verzorgde opnames. Het album heeft een warme, diepe sound en er heerst een lekkere ontspannen sfeer. Florian heeft een plezierig donker timbre in de stem met een licht zweempje Amerikaanse scherpte, die in de verte doet denken aan Luke Reynolds. Het americana element is verder slechts spaarzaam aanwezig in de banjo en mandoline. Door zijn heldere dictie zijn alle teksten goed te verstaan, waardoor gelukkig opvalt dat deze meer dan eens een doordachte boodschap hebben. Florian dingt volledig terecht mee naar de Grote Prijs van Nederland.
Benjamin Vis
Abonneren op:
Posts (Atom)
