Grote Prijs

Afgelopen zaterdag was het zo ver: de finale van de Grote Prijs van Nederland was daar. Niet zomaar een gelegenheid en niet zomaar een zaal. De muzikale groten der aarde hebben hun zweetdruppels doen neerdalen, hun gitaarhalzen doen breken en hun longen uit hun lijf gezongen op de planken van Paradiso. Aan mij de eer om in hun voetsporen te treden.

Uit voorzorg was ik vrijdagavond al richting Utrecht vertrokken om eventuele vetragingen in het verkeer voor te zijn. Alsnog begon de dag vroeg, want er moest al om 11:00 gesoundcheckt worden. In de catacomben van Paradiso ontmoet ik de andere deelnemers. Onderling is er geen schijntje competitie te ontdekken en wordt er gemoedelijk gelachen over slapeloze nachten en kriebels in buiken. Vooral met kleedkamer genoot Peter (aka The Woodwards) is het altijd een aangenaam vertoeven.

Met het schrijven van een jingle voor de GPNL heb ik een bus gewonnen om 40 fans vanuit Groningen naar Amsterdam en terug te vervoeren. Het gezelschap in 'schoolreis' gemoedstoestand betreedt, compleet in Florian Wolff T-shirt gehuld, de zaal en bakent direct haar territorium af.

Terwijl de andere 5 finalisten Fabiana Dammers, The Woodwards, Robin Block, Miss.Ippi en Long Conversations & The Closet Orchestra een voor een de zaal in vervoering brengen, hang ik in en rond de kleedkamer. Van zenuwen heb ik nooit zo'n last, maar in dit geval moet ik me toch op een kleine yogasessie beroepen om mijn hoofd koel te houden.

Als laatste van de middag betreed ik het podium. Het publiek is fantastisch. Ik heb me werkelijk nog nooit zo positief ontvangen gevoeld als daar in Paradiso voor een bomvolle zaal. 20 minuten is kort, veel te kort, voor zo'n fijne plek. Toch is elke seconde een feest.

De opener Two Times rolt er lekker in, al is het even slikken om in je uppie voor zo'n volle zaal te staan. Heavy Colours wordt begeleidt door vaste bandgenoten Joost van Soest op cajon, Ruurd-Jan de Meulder op contrabas en zang en Tjidde Hofstra op electrisch gitaar. Even vloeiend verloopt The Best Girl waarin Tjidde naar de banjo grijpt en ik het publiek zo ver krijg om als beatcreator te functioneren. Applaus voor jezelf! Met Being With You laten we Paradiso op haar grondvesten schudden. De reactie uit de zaal bij de groovende bridge is zalig!

Het slot van de show gaat gepaard met een klein experiment. Thuis heb ik een fiets doormidden geflekst en in combinatie met een microfoon statief tot "human powered light/mic-stand" omgetoverd. Op mijn verzoek ging al het licht in de zaal uit en draaide Tjidde aan de trappers, waardoor enkel mijn gezicht minimaal werd verlicht. Niet alleen sferisch sterk, maar ook nog energiezuinig!

De prijsuitreiking die, net als de rest van middag, door voormalig GPNL winnaar Lucky Fonz III werd gepresenteerd, was erg spannend. Fonz rekte de uitslag dermate lang dat het publiek e ruiteindelijk om moest schreeuwen. Fabiana Dammers won zowel de Grote Prijs als de publieksprijs en Robin Block kreeg de muzikantenprijs.

De teleurstelling kan ik niet ontkennen, maar uiteindelijk liepen we met een opgeheven hoofd de deur uit. Daar wachtte een bus vol fans die ondanks dezelfde teleurstelling een prachtige dag hadden gehad. Aan hen en allen die dit lezen: Ontzettend bedankt voor de support! Jullie steun en geloof betekent veel voor me.

Nu is het maandag, het begin van een nieuwe week. Vol goede hoop op nieuwe mooie dingen. Eurosonic, here we come!

Check binnenkort de registratie van de finale van de GPNL op www.fabchannel.com
Alvast een voorproefje:

Recensies op een Rij

Nu ook de recensies van FRET, Musicmaker en OOR over 'Catching Up, Standing Still':

FRET:
Florian Wolff – Catching Up, Standing Still

Wie het werk van Jack Johnson weet te waarderen moet zeker zijn oor eens te luisteren leggen bij dit opmerkelijke debuutalbum. Zeker opmerkelijk, want de finalist van de Grote Prijs, weet op zijn debuutalbum direct de ‘grootmeester’ naar de kroon te steken. Wolff brengt zijn laidback pop met meer variatie, lef en muzikale genialiteit dan Johnson en dat resulteert in een schitterende schijf. Catching Up, Standing Still heeft internationale allure en verdient de schijnwerpers van de grote labels en dus ook van het grote publiek.

Ferenc Koolen

-----

MUSICMAKER
Catching Up, Standing Still (eigen beheer)
Pop, rock, singer/songwriter

Eerlijk is eerlijk, je zou niet zeggen dat hier een jonge student aan de Academie voor Popcultuur in de Friese hoofdstad aan het werk is. De uitgekiende jazzy arrangementen van de eigen liedjes en het relaxte naar John Mayer neigende stemgeluid klinken namelijk verdomd volwassen. Geen wonder dat Florian Wolff in de race is voor De Grote Prijs Van Nederland. Het talent druipt er aan alle kanten af. Wolff kan lekker funky klinken (Just Another Song), maar zijn grote kracht ligt toch in uiterst ontspannen popliedjes en toevallig staat dit album daar bol van. De uit Groningen afkomstige muzikant maakt deel uit van de funkrockformatie The Elizabeth Knowhow, maar dit album laat horen dat hij eigenlijk veel beter op z’n plaats is als soloartiest. Wolff heeft trouwens ook niet zoveel andere muzikanten nodig, want op Catching Up, Standing Still bespeelt hij het gros van de instrumenten zelf, variërend van gitaar en bas tot banjo en mandoline. Kortom, een ventje om goed in de gaten houden.

Harry de Jong

----

OOR - Rianne van der Molen

Met Florian Wolff heeft Nederland zijn eigen Jack Johnson. De Groninger is geen copycat van de surfboy, maar heeft eenzelfde soort nonchalance om zich heen hangen. De popliedjes die hij maakt liggen gemakkelijk in het oor en zijn geschikt voor een breed publiek. Doe je ogen dicht en een knapperend kampvuur op een warm idyllisch strandje lijkt dichtbij. Zijn warme arrangementen zorgen dan ook voor een paar prachtige liedjes, maar saaiheid ligt op de loer. Bij zijn optreden tijdens de halve finale singer-songwriter van de Grote Prijs van Nederland viel dat ook al op. Want hoewel Florian mooi zingt en een leuke podiumpresentatie heeft, klonk het soms wat eentonig. Ondanks dat won hij glansrijk de juryprijs en staat hij in de finale van de Grote Prijs. Bij het ter perse gaan van deze OOR is nog onbekend of hij in de finale in Paradiso opnieuw de jury in heeft weten te pakken. Duidelijk is dat Florian Wolff veel talent heeft, maar in het vervolg iets creatiever mag zijn.  

----

Eerdere recensies:

PLATOMANIA:

Geboren Groninger Florian Wolff staat in de finale van de Grote Prijs van Nederland in de categorie Singer/Songwriter. Pas 23 heeft hij al een rijk muzikaal leven achter zich. Hij speelde bas bij hiphopper Grootmeester Jan en is zanger en bassist van de funk-rockband The Elizabeth Knowhow. Zijn solo-debuut brengt hij in eigen beheer uit in een milieubewust geproduceerd en bewust sober gehouden hoesje, maar het zal toch niet lang meer duren, tot het grote publiek hem gaat ontdekken. Op dit album, dat zijn broer en toetsenist Joris Wolff produceerde, speelt hij samen met een goed ingespeelde band waarin Thomas Azier,Joost van Soest, Ruurd Jan de Meulder en Tjidde Hofstra plaatshebben zeer relaxte popmuziek. Het funky geluid zit ergens tussen Jamiroquai, Jack Johnson en Eagle-Eye Cherry in en luistert zeer aangenaam weg, de composities zitten doortimmerd in elkaar en het is een mooi klinkend product geworden, vrolijk zonder oppervlakkig te zijn, tijdloos en beschouwend. De cd is te bestellen via de website en is de twaalf euro waard. Al was het alleen maar om te laten zien, dat je het eens bent met deze idealistische zanger, die hoopt dat hij met zijn goede en milieuvriendelijke initiatief een voorbeeld kan geven, dat anderen zullen volgen. Laten we zorgen dat het geen druppel op een gloeiende plaat blijft.

Erik Mundt

----

NIEUWE GELUIDEN

Catching Up, Standing Still presenteert Florian Wolff op overtuigende wijze. Zijn songschrijverschap en performance zijn doelgericht en zelfverzekerd. Daardoor komt de hem eigen fusion stijl bijzonder goed uit de verf. Hij combineert jazz met een bluesy swing in krachtige harmonische samenkomsten op creatieve gitaarpartijen. Er zijn retro elementen te vinden in stemvervormers, het gebruik van de hammond en de funky groove van de bas. Het vleugje zoet dat pop dient te hebben wordt gebracht met een knipoog. De invloeden vloeien moeiteloos samen, waarbij het geluid fijn toegankelijk is gebleven en het cliché vermeden wordt. Alles is perfectionistisch uitgevoerd, wat goed te horen is op de prima verzorgde opnames. Het album heeft een warme, diepe sound en er heerst een lekkere ontspannen sfeer. Florian heeft een plezierig donker timbre in de stem met een licht zweempje Amerikaanse scherpte, die in de verte doet denken aan Luke Reynolds. Het americana element is verder slechts spaarzaam aanwezig in de banjo en mandoline. Door zijn heldere dictie zijn alle teksten goed te verstaan, waardoor gelukkig opvalt dat deze meer dan eens een doordachte boodschap hebben. Florian dingt volledig terecht mee naar de Grote Prijs van Nederland.

Benjamin Vis